Η F1 υποδέχεται ξανά στις τάξεις τον υπέρτατο σούπερ σταρ. Τον Μίκαελ Σουμάχερ των επτά παγκόσμιων πρωταθλημάτων, τον πιλότο που έσπασε το ένα μετά το άλλο τα ρεκόρ του σπορ, παρακινούμενος από την άσβεστη φλόγα μέσα του για τους αγώνες και την εμμονική του θέληση να κερδίζει. Εστω και με κάθε κόστος.
Πολλοί θεωρούν τον Σούμι τον καλύτερο οδηγό που έχει καθίσει ποτέ σε κόκπιτ μονοθεσίου της F1. Ρίχνοντας μια ματιά στα στατιστικά, είναι δύσκολο κάποιος να διαφωνήσει με αυτή την άποψη. Ρεκόρ αποτελούν οι επτά τίτλοι, οι 91 νίκες, οι 68 pole positions, οι 76 ταχύτεροι γύροι, αλλά και οι 13 νίκες μέσα σε μόνο μία σεζόν που πήρε το 2004.
Αν, όμως, εξετάσει κάποιος τη συνολική του παρουσία στην F1 από το 1991 ως και το 2006, η ταμπέλα του μεγαλύτερου πιλότου όλων των εποχών επιδέχεται αμφισβήτησης. Κι αυτό γιατί δεν ήταν λίγες οι φορές που δεν απέφυγε κάποιες αμφιλεγόμενες ενέργειες, εντός και εκτός πίστας. Κινήσεις, όπως αυτή που έκανε στην Αυστραλία το 1994.
Τα τρία κακά της μοίρας του
Τότε, η μάχη για τον τίτλο με τον Ντέιμον Χιλ θα κρινόταν στο τελευταίο GP. Ο Σούμι οδηγούσε την κούρσα, μέχρι που ένα λάθος του έδωσε την ευκαιρία στον Χιλ για προσπέρασμα. Ομως ο γερμανός δεν θα άφηνε το πρωτάθλημα να του ξεφύγει από τα χέρια τόσο εύκολα. Με μια απότομη κίνηση έστριψε το τιμόνι προς τη Williams του βρετανού, προκαλώντας την εγκατάλειψη και των δύο. Το πρώτο του πρωτάθλημα ήταν γεγονός, αλλά η σκιά της αμφισβήτησης παρέμεινε.
Κάτι παρόμοιο επιχείρησε και το 1997, απέναντι στον Ζακ Βιλνέβ στο φινάλε της σεζόν στην Χερέθ. Την ώρα που ο καναδός πήγαινε για το προσπέρασμα που ισοδυναμούσε με το πρωτάθλημα, από το μυαλό του Σουμάχερ πέρασε η ίδια ακριβώς σκέψη: να βγάλει πάση θυσία τον αντίπαλό του από τη μέση. Επεσε με απροκάλυπτο τρόπο πάνω του, όμως αυτή τη φορά το εγχείρημά του έμελλε να στεφθεί με παταγώδη αποτυχία. Η Ferrari του κατέληξε εκτός αγώνα, ενώ ο Βιλνέβ τη γλίτωσε χωρίς μεγάλες ζημιές. Και η ιστορία έγραψε: τίτλος για Βιλνέβ, μηδενισμός για Σουμάχερ.
Τα χρόνια πέρασαν, οι συνήθειες δεν άλλαξαν. Παρά τα πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα που κατέκτησε (2000, 2001, 2002, 2003, 2004), ο Σουμάχερ δεν συμβιβάστηκε ποτέ με την ιδέα της ήττας. Και το 2006, στο GP Μονακό, ήταν η ώρα να διχάσει για μια ακόμη φορά το κοινό της F1, όταν στις κατατακτήριες δοκιμές πάρκαρε το μονοθέσιό του στην Rascasse με ελάχιστα km/h στο κοντέρ, προσπαθώντας να εξασφαλίσει αντικανονικά την pole σε βάρος των Φερνάντο Αλόνσο και Κίμι Ράικονεν που ήταν σε πιο γρήγορες προσπάθειες πίσω του.
(Ως απόδειξη όμως του ταλέντου έδειξε οτι από την τελευταία..λόγο τιμωρίας.. θέση τερμάτισε.. σε εναν αγώνα που δεν γίνονται προσπεράσεις... τέταρτος...)
Ο cab driver και τα 150 χιλιάρικα της Mercedes
Αυτή ήταν η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Σαφέστατα υπήρχε και η λαμπερή: το ατόφιο οδηγικό ταλέντο του Σουμάχερ και η εκπληκτική αγωνιστική παρουσία του, στοιχεία υπεράνω οποιασδήποτε κριτικής.
Το 1991 έπεσε ξαφνικά και με τη μία στα βαθιά της F1. Δεν πνίγηκε, αλλά κολύμπησε και έφτασε εκεί που έφτασε έπειτα από σκληρή δουλειά, πείσμα και πάθος για τη δουλειά που διάλεξε να κάνει. Για να πάρει όμως την πρώτη του ευκαιρία στο σπορ, χρειάστηκε η συνδρομή του Μπερτράν Γκασό.
Ο γεννημένος στο Λουξεμβούργο οδηγός, αγωνιζόταν για λογαριασμό της νέας - εκείνη την εποχή - ομάδας Jordan. Λίγο πριν το βελγικό GP, ο Γκασό φυλακίζεται για επίθεση σε λονδρέζo οδηγό ταξί με αναισθητικό αέριο, η θέση στην ομάδα χηρεύει και ο Εντι Τζόρνταν ψάχνει για τον αντικαταστάτη. Επικρατέστεροι υποψήφιοι ήταν ο έμπειρος Στέφαν Γιόχανσον και ο ανερχόμενος Αλεσάντρο Ζανάρντι. Τελικά ούτε ο ένας ούτε ο άλλος πήραν τη θέση. Ο εκλεκτός ήταν ο Σούμι, χάρη και στα 150.000 δολάρια που πρόσφερε η Mercedes στην Jordan για να εξασφαλίσει την παρουσία του οδηγού της στο grid (τότε έτρεχε με την γερμανική φίρμα στο πρωτάθλημα World Sportscar).
Το ντεμπούτο του έρχεται στο απαιτητικό Σπα, όπου με άνεση πολύπειρου πιλότου και μοναδική ταχύτητα, σημειώνει τον έβδομο χρόνο των κατατακτήριων δοκιμών. Στον αγώνα κάνει εκπληκτική εκκίνηση, περνώντας πέντε μονοθέσια στη σειρά! Μπορεί στη συνέχεια να εγκατέλειψε από συμπλέκτη, όμως το όνομά του είχε ήδη καταγραφεί σε πολλά μπλοκάκια.
Με την Jordan έτρεξε μόνο σε εκείνον τον αγώνα, καθώς ο Φλάβιο Μπριατόρε πρόλαβε να τον αρπάξει κάτω από τη μύτη του Εντι Τζόρνταν και να τον δεσμεύσει με συμβόλαιο με την Benetton. Εκεί βρήκε ως ομόσταβλο τον τρεις φορές παγκόσμιο πρωταθλητή, Νέλσον Πικέ, από τον οποίο ήταν συχνά ταχύτερος. Κατάφερε να πάρει την πρώτη του νίκη στο Βέλγιο το 1992, ακριβώς ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο του, ενώ κατάκτησε μία ακόμα νίκη την επόμενη σεζόν.
Ζήτω ο βασιλιάς!
Το 1994 ήταν η χρονιά της απέραντης θλίψης για την F1. Ο μεγάλος Αϊρτον Σένα έχασε τη ζωή του στην Ιμολα και ο Σουμάχερ έσπευσε να κάνει δικό του τον θρόνο που άφησε κενό το ίνδαλμά του. Αλλά ο πρώτος του τίτλος συνοδεύτηκε με μουρμούρες, καθώς εκτός του περιστατικού με τον Χιλ, υπήρχαν έντονες υποψίες σε βάρος της Benetton για χρήση παράνομων ηλεκτρονικών βοηθημάτων - κάτι που ουδέποτε αποδείχθηκε.
Αντίθετα ο δεύτερος σερί τίτλος του το 1995 ήρθε με καθαρό τρόπο και έκανε τους ανθρώπους της Ferrari να τον φέρουν στην ομάδα τους ως μεσσία, με την ελπίδα να τους επαναφέρει στην κορυφή για πρώτη φορά από το 1979 - κάτι στο οποίο είχαν αποτύχει πιλότοι όπως είναι ο Νάιτζελ Μάνσελ και ο Αλέν Προστ τα προηγούμενα χρόνια.
Το 1996, η Ferrari δεν ήταν ανταγωνιστική, όμως η συμβολή του γερμανού στην εξέλιξη του κόκκινου μονοθεσίου δεν άργησε να φανεί. Το 1997 το πρωτάθλημα χάθηκε στις λεπτομέρειες, αλλά τα πράγματα έδειχναν ευοίωνα για την επόμενη χρονιά.
Στην Scuderia, ωστόσο, δεν υπολόγισαν την αγωνιστική ανάσταση της McLaren. Ο Σουμάχερ είχε να δώσει άλλη μια σκληρή μάχη, με τον Μίκα Χάκινεν αυτή τη φορά, καθώς ο τίτλος θα κρινόταν και πάλι στο τελευταίο GP της σεζόν, στη Σουζούκα. Ο αγώνας ήταν καταστροφικός για τον Σούμι. Αν και είχε πάρει την pole position, το μονοθέσιό του δεν ξεκίνησε ποτέ για τον γύρο προθέρμανσης. Εκκίνησε από το τέλος και παρότι κατάφερε να φτάσει μέχρι την τέταρτη θέση, ένα κλαταρισμένο λάστιχο έσβησε κάθε ελπίδα του για τον τίτλο.
Το 1999 δεν κύλησε καθόλου καλά για τον γερμανό. Εσπασε το πόδι σε ατύχημα στο Σίλβερστοουν και αναγκάστηκε να χάσει επτά αγώνες, μαζί και το δικαίωμα να παλέψει για τον τίτλο, ο οποίος κατέληξε και πάλι τον Χάκινεν.
Η παντοδυναμία και το φινάλε του Red Baron
Ομως ήταν ξεκάθαρο ότι η Ferrari είχε πλέον το καλύτερο μονοθέσιο του grid και έτσι ο τίτλος στους οδηγούς δεν άργησε να έρθει. Αλλοτε πιο δύσκολα (2000, 2001, 2003), άλλοτε με περίπατο (2002, 2004), κάθε χρόνο το σενάριο είχε καταντήσει περίπου βαρετό: ο Σουμάχερ στεφόταν παγκόσμιος πρωταθλητής, διαλύοντας κάθε ρεκόρ που συναντούσε στο διάβα του.
Δεν ήταν λίγοι αυτοί που ισχυρίστηκαν ότι η αλλαγή των κανονισμών που έγινε το 2005, με την απαγόρευση της αλλαγής ελαστικών κατά τη διάρκεια των αγώνων, έγινε μόνο και μόνο για να εκτοπιστεί ο αχτύπητος συνδυασμός Σούμι-Ferrari από την κορυφή και να αποκτήσει ξανά ενδιαφέρον το πρωτάθλημα.
Μ' αυτά και μ' αυτά ο γερμανός δεν κατάφερε παρά να πάρει μόλις μία νίκη, κι αυτή στον αγώνα-φιάσκο της Ιντιανάπολις. Εστω όμως κι έτσι, κατάφερε να συνεχίσει την παράδοση που τον ήθελε να ανεβαίνει στο πρώτο σκαλί του βάθρου τουλάχιστον μία φορά κάθε σεζόν, για 13η χρονιά στη σειρά!
Η μονομαχία για τον τίτλο δόθηκε μεταξύ του Φερνάντο Αλόνσο και του Κίμι Ράικονεν, με τελικό νικητή τον πρώτο, και αυτό έκανε αρκετούς να ισχυριστούν ότι ο Μίκαελ είχε πλέον φάει τα ψωμιά του στους αγώνες και πως θα έπρεπε να παραδώσει την σκυτάλη στη νέα γενιά.
Ο Σουμάχερ όχι μόνο παρέμεινε ενεργός, αλλά πάλεψε με νύχια και με δόντια κόντρα στον Αλόνσο για τον τίτλο του 2006. Εκανε ένα απίστευτο comeback προς το τέλος της χρονιάς, αλλά τελικά έφυγε με κατεβασμένο κεφάλι από τη μονομαχία του με τον ισπανό.
Never say die
Νωρίτερα, μέσα στο σπίτι της Ferrari στην Μόντσα, ο Σούμι είχε ανακοινώσει την επικείμενη απόσυρσή του στο τέλος εκείνης της σεζόν. "Κάποτε θα ερχόταν αυτή η μέρα", ήταν μία από τις φράσεις που βγήκαν από το στόμα του σε εκείνη τη συνέντευξη Τύπου, στις 10 Σεπτεμβρίου του 2006.
Οπως κάποτε θα ερχόταν και η μέρα της μεγάλης επιστροφής. Η πρώτη απόπειρα ήταν αποτυχημένη ελέω ενός χτυπήματος στον αυχένα, το οποίο δεν τον άφησε να οδηγήσει την Ferrari του τραυματία Φελίπε Μάσα στους τελευταίους επτά αγώνες του 2009, όπως αρχικά είχε ανακοινωθεί.
Η δεύτερη όλα δείχνουν ότι θα είναι και η τυχερή. Ο Σουμάχερ υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο με την Mercedes και θα επιστρέψει στο φυσικό του περιβάλλον, χωρίς να έχει να αποδείξει τίποτα πια και σε κανέναν. Ισως μόνο στον εαυτό του, ότι ακόμα "το 'χει". Τόσο απλά.
SPORT.GR
O Μέγας Schumacher..βιογραφία
Share This
...
.png "English"){kind=small}
